Apollo
„Nie wierzę, by dwoje ludzi mogło zaznać
więcej szczęścia niż my.”
autor Virginia Woolf.
wpatruję się w przestrzeń, wydaje się tak
blisko, lecz ciągle za daleko by dotknąć
— magiczna kraina, która nie jest
opuszczona przez bożka /żadna tam
opowieść/
ona istnieje.
mimo że dzielące nas godziny to
wieczność.
jest tam ktoś — nuci ballady.
ciągle słyszę melodię, aż chciałoby się
schować głęboko do wnętrza —
przyzwyczajając wzrok do mroku to znów do
światła
— na zmianę.
tylko tam poczuję melodyjność rozpalonych
uczuć — zbyt pięknych, zbyt prawdziwych.
naszych.
Komentarze (47)
duża dawka idealizmu. Myślę sobie, gdyby można było
znać statystyki, jakie zestawienie grup zawodowych
plasuje się na liście par o największym stopniu
satysfakcji ze związku. Kominiarz i bileterka, robotyk
programista i nauczycielka biologii, a może zawodowy
biathlonista i przedszkolanka?
...tak blisko, a jednak daleko do tego
piękna...naszego...
pozdrawiam
aż się boję, bo jeśli coś jest 'zbyt piękne', to
później jak w kole fortuny... Serdeczności i życzenia
szczęścia ślę :)
piękny ciepły z rozmarzeniem o uczuciu tym największym
- naszym:-)
pozdrawiam
dziękuję dziewczynki:)
bardzo ładnie - poezja.
dla mnie jeden z Twoich najlepszych, Ewo;)
pozdrawiam
Bodziu miło mi:)
szatynko:) miłego dnia życzę
Ewka coraz ambitniejsze wiersze... pozdrawiam
No i się rozmarzyłam...Bliska przestrzeń, której nie
sposób dotknąć - znane mi odczucie:)
Pozdrawiam Ewo:)
chacharku:)
odkrywasz piękno istnienia miłość ludzi odmienia
dziękuję:)
bardzo ładny wierszyk, pozdrawiam EWO