balon

dzieciaku
z dwudniowym zarostem
zamykasz całą mądrość
w metalowej puszce

twardo kroczysz
po moich marzeniach
dusząc się
w podwójnej skórze

pożerasz należny przecież obiad
snując wizje, co zrobisz światu

skorupa dłoni
kruszy każdą czułość

rozdmuchany balon pozy
mogę jednym ruchem
przebić cienikim obcasem

ale
szkoda fleków
za które i tak nie płacę ja

mężczyzno!

autor

M A R U Ś K A

Napisany: 2005-09-16 Dodano: 2005-09-17 01:06:05

Ten wiersz przeczytano 619 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie