Będę czekał

I znowu jesteś, choć miałeś przeminąć
Jak podmuchem wiatru listek niesiony...
Miałeś jak wiosną śnieg się rozpłynąć...
Znak czasu ślad Twój miał czynić zniszczonym.

Wiesz dobrze, że oprzeć nie umiem się wcale
Wystarczy tylko mi Twoje spojrzenie,
Wystarczy, że dłonią poruszasz ospale,
A budzi się we mnie szaleńcze pragnienie.

Tak nonszalancko rozpieszczasz kwiatami
Wierszem mi mówisz jak cierpisz z tęsknoty,
Po to by zaraz znów być wspomnieniami
Uczucia zaszufladkować pod hasłem "kłopoty".

A przecież tak lekko nam płynie rozmowa,
Tak piękni jesteśmy dla siebie nawzajem.
Dlaczegóż zaprzepaszczać tak wyniosłe słowa?
Czemuż każdy powrót kończy się rozstaniem?

Odwaga przyświeca Ci tylko przez chwilę,
Później umyka jak tchórz przestraszona...
A serce z rozpaczą w dzwon smutne bije
I szumem wiosennym pieśń płynie niesiona.

Złote ornaty krwią ociekają
Z ofiary bezkrwawej ślad niezmazany,
A wierni w milczeniu z pokorą czekają
Aż głos przemówi do nich tak znany

Lecz co powiedzieć gdy dusza błądzi ?
Jak innym nagle być drogowskazem?
Gdy sercem nie jedna siła dziś rządzi
I pali sumienie rozgrzanym żelazem...

Wiele jest krzyży na świecie i męki
I choć pół życia ktoś by uciekał
Sprawiedliwości nie wymknie się z ręki
"Na nia zasłużyłem i na nią będę czekał"

autor

Stantia

Napisany: 2023-04-07 Dodano: 2023-04-07 15:12:49

Ten wiersz przeczytano 840 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie