BIALI LUDZIE

światło w ciemności,
biały list na wietrze,
bez cienia,
zrzuca z siebie słowa,
ciężkie jak kamienie
I staje się biały,
jak ludzie są biali
choć czarni...

Odchodził w samotności,
stając się biały,
umierał biały
i wszedł biały w biel,
w której mieszkali biali ludzie,
choć czarni...

Płynąc czarno przez życie,
na swych bezludnych wyspach,
chcą być biali...
Oto kolejny biały owoc,
który zawiesiłam na drzewie,

kolejny owoc z mojego białego ogrodu...

autor

szmuza

Napisany: 1997-12-15 Dodano: 2007-06-22 12:36:01

Ten wiersz przeczytano 523 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Sylabiczny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie