bieszczadzcy...

Pięknie o Bieszczadach, ja nigdy tam nie byłam, choć
mieszkam w górach mogę sobie tylko wyobrazić, bo
kocham moje górskie okolice.

urokliwe, znajomy pejzaż

:)) fascynuje mnie Twoja fascynacja górami, pięknie
piszesz o tym, co kochasz...

czy Bieszczady muszą być tak daleko? przyciągasz w
swoje strony, a tu brak skrzydeł by polecieć...

piękna poezja,na pewno Twoje wiersze są częścią
gór,pozdrawiam

"nostalgia zamieszkała w sercach drwali ".....i nie
tylko drwali w pewnej dziewczynie też...a wiesz
dojrzewasz z wiekiem czy cosik w tym stylu bo Twoje
wiersze coraz bardziej pachną....słonko jeszcze chwil
parę na powrót....

Tekst nadaje się na piosenkę. Na plus!

Ależ potencjał, bardzo mi się podoba, zabawiłeś
słowem:)

"my poeci z bieszczadzkich urodzeni buków
tkamy leśnym runem przy ogniskach pieśni "...tkaj
Poeto, tkaj, bo robisz to pieknie :)

my, dla których buki stamtąd o każdej porze roku
pięknem i ogromną tajemnicą swą przyciągają, -my -
piękny opis krajobrazu w Twym wierszu i nie trudno
sobie wyobrazić, wystarczy zamknąć oczy i poczuć
wiatry znad gór, zapach traw i to słońce, które rzuca
swe blaski na szczyty gór. (już niebawem tam
zamieszkamy na stałe :-)

Piękny tekst, fajnie się czyta i ma taki ciepły
przyjazny, lekko nostalgiczny klimat... Podoba mi się!

słowom niczego nie brak... pozdrawiam:)

Piękno bieszczadzkiej ziemi, troska o nią,
przywiązanie - trudno to wyrazić słowami - Ty robisz
to doskonale. Pozdrawiam:)

Oglądałam Twoją Chyrzynkę, podziwiam Twoje oddanie
tamtej ziemi. A w tym wierszu jest jeden karygodny
błąd, piszesz że pępowina Wam została odcięta, oj
Tobie to na pewno pępowinę zapomnieli odciąć.

buki stare brodate/
niosą na marach szronu/
jesień w koszuli wyszytej/
według kaliny wzoru/
z rękami złożonymi/
do ziemi sypią się włosy/
i idzie tłum połonin/
dymi ofiarnie jałowiec/
kiedyś i mnie poniesiecie/
buki pradziady moje/
zaproście Rawki jak siostry/
i Połoninę Caryńską/
bo tak mi serce coś szepcze/
chore pożółkłe jak listek/
że niewiadomo kiedy/
licho na nas zagwiżdże/
z ciała kurz rudy zostanie/
jak mgły uleci niczyje/
na niebo nad Bieszczadem/
dusza jak sokół się wzbije/ (J. Harasymowicz) .......
http://w835.wrzuta.pl/audio/2bpNov9LLDM/poeta_nie_ma_c
zasu_-_buki_stare_brodate ......... jeśli słowa niesie
połoninami wiatr, a powtarza bukowinowe echo Berda,
chylą się ku nim trawy Caryńskiej, usłyszysz je w
chłodnym dźwięku nurtu Wołosatego, dostrzeżesz w
jarzębinowym rumieńcu na Wetlińskiej, w barwie
goryczki, zapachu mięty, poczujesz złocistym dotykiem
wrotycza, znajdziesz zamknięte w przepalonych dłoniach
kalenickich węglarzy i zastygłe na twarzach otryckich
drwali, zrozumiesz szeptem bezimiennych cieni
Tworylnego - napisałeś bieszczadzki wiersz ...
napisałeś, pięknie napisałeś :)