ciągnie od dna

miododajne dni odleciały jak pszczoły

jest gorzko
przez pamięć o tym co dobre
niezgrabnie skubiesz świt
ręką wprawioną by brać
aż po przesyt

a teraz ssie w każdym zakamarku
pytające spojrzenia niedomkniętych oczu
coraz mniej nazwisk w twoich kontaktach
telefon milczy
zaokienny chór przeniósł się pod inną klatkę

jeszcze cię stać by się uśmiechnąć na widok psa
jeszcze próbujesz przepychać ołów znad głowy
ale ul pozostaje pusty
i roi się wyłącznie po kilku głębszych

woda pochłania topielca razem z haustem powietrza
który zabrał na ostatnią drogę
i drży jakiś czas
później obojętnieje jak przechodnie

autor

Daisy33

Napisany: 2021-08-05 Dodano: 2021-08-05 11:37:54

Ten wiersz przeczytano 1352 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie