Ciemność

Wiersz o uzależnieniu od środków psychotropowych pisany niegdyś na konkurs o właśnie tej tematyce.

Różowa przestrzeń staje się jeszcze bardziej różowa
bez możliwosci ogarnięcia
jak złota studnia diabła
łechcące kuszące słodkie
wprawiające w drganie zmysły
ulotne jak woda...
teraz mrok pcha mnie ku pożądanemu celowi
nie chcę! nie mogę!
muszę...
dlaczego?
coraz dalej brnę w oślepiającym dymie
pchana kruchą tratwą
spadam
różowe ciernie wysysają kłopoty
i lustrzane oczy
opętana krwawym żądłem mej pani
nie potrafię!
fanatyczna ciemność
upiorne bestie rządne myśli
dopadną każdego kto ośmieli się im sprzeciwić
bezgraniczna ciemność!
wokół
gdzie jestem?
zwęglona ścieżka urywa się
zanika
gdzie jestem?
za późno na życie...

autor

Kameleonik

Napisany: 2005-10-11 Dodano: 2008-02-26 17:15:58

Ten wiersz przeczytano 707 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Monolog Klimat Dramatyczny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie