Co we mnie

Zgubiłam sie...
Jestem zawieszona w próżni człowieczego lęku...
Gdzieś miedzy sensem istnienia,
A jego główną przyczyną.

Bujana przez wiatr szalonej mieszanki uczuć
Błąkam sie po zarośniętych dróżkach wyobraźni
Chociaż wiem, że prowadzą do przepastnego
Nikąd.

Jestem liściem, unoszonym przez
Bezlitośnie zimne masy powietrza...
Uderzana, upadająca, zraniona...
W swym podziemnym locie bez skrzydeł.

Listek usycha, traci barwy życia...
Żółtego uśmiechu, rumianej miłości,
zielonej nadziei...
Powoli staje sie brunatnym prochem
dalekiego wspomnienia...

Który spoczynek znajdzie dopiero
W ciepłej miękkości
Czarnej ziemi.

wiersz jest skonstruowany wyjątkowo :( nieudanie...wiem:( ,ale oddaje (mniej więcej) stan mojej duszy teraz...

autor

Ropuszka 13

Napisany: 2007-04-07 Dodano: 2007-04-07 22:21:07

Ten wiersz przeczytano 464 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie