Cóż

Słońca promienie jak przez szkła kolorowych witraży
Muskają ludzkie, zmęczone twarze.

Z zakamarków myśli wyłuskują pragnień konkretne cząsteczki,
Budując gmachy dążeń, nadziei.

Kształtują image tysiąca istnień
Wydzierając z letargu przyczyny i skutki.

Cóż mogę dać temu światu?
Ja – odrobina w kosmosie,
Zdarzeń, uczuć, radości namiastkę, w życia szarości?

Przelatująca ptaszyna, podmuchem swych skrzydeł
Tworzy piękno istnienia.
Człowiek swym dziełem, burzy natury trud tworzenia.

Och! Jak ciężko być architektem swych własnych wizji.
W którym momencie dwoje serc
Bije jednym rytmem, zniewalając mury niewiary i bezsilności?

autor

Rivellino

Napisany: 2002-03-06 Dodano: 2006-02-07 09:23:58

Ten wiersz przeczytano 627 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie