Czy to rozsądne?

Czy z zazdrości można wyrosnąć?
Tak jak z pieluch, bucików czy skarpetek?
Żyje razem ze mną już od dawna
Czekam, kiedy powie do widzenia, cześć, pa pa.
Wyprosić ją? Czuję, że jest mi bliska
Czekam na to, aby ktoś bliski powiedział mi: „Żegnaj, ja idę…”, a wtedy już nie powiem: „Nie odchodź, zostań…”
Jest mi bliska, ale przeszkadza i to coraz bardziej
Czasem nawet się za nią wstydzę
Nie wie jak się zachować, brak jej taktu

Pamiętam, że była łagodniejsza i milsza dla innych, ale kiedy to było…?
Powoli zaczyna kierować mym życiem i być jedyną wartością, którą się kieruję w życiu
Byłem naiwny, na początku chodziło o wiaderko, łopatkę, samochodzik
Nikt mi nie mówił, żebym ją wyprosił i nikt też nie próbował tego zrobić
Zasiedziała się i stała się bardzo pewna siebie
Już nie chodzi jej o wiaderko czy łopatkę z piaskownicy
Zaczęła grę z żywymi ludźmi, z ich emocjami i życiem
Nie podoba mi się to, ale nie chcę nic zrobić
Tylko czekam…

autor

radzik

Napisany: 2007-01-31 Dodano: 2007-03-05 23:49:15

Ten wiersz przeczytano 412 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie