Danka

Danka jestem!
Siadła, oddech łapie.
Przy jej posturze to całkiem normalne.
Laską w walizce coś przesuwa, czegoś szuka,
coś zręcznie przechwyci, dyspozycję przez ramię rzuci,
podawać to, podać tamto...

Danka jestem!
Echo w sali niesie i wypełnia całą przestrzeń,
a my gnieciemy się po bokach mentalnie,
ale patrzeć jeszcze wolno.

Patrzeć można i wolno,
ale Dance podawać trzeba szybko,
bo jak się zdaje cierpliwości nie ma.
Za to ma kategoryczny ton
i laseczkę, którą zręcznie manewruje…

Danka jestem!
Dudni w uszach powitanie,
jakby kamień ktoś wrzucił do studni
albo nawet głaz. Raz, raz pani trzeba pomóc.
Pani sędziwa ale w kaszę nie nadmuchasz.
Oto lista leków! Panie doktorze! To pana
lektura, należy przestudiować ją dokładnie…

No ładnie…
Danka tak ma, a my
dostosowane do miejsca i czasu
patrzymy, dziwimy się. Oczy mamy wielkie,
ona oczekiwania.
Po dwóch dniach rzekła:
Też taka byłam - ale nie mając już wiele czasu,
nie owijam niczego w bawełnę.
Jestem tu, by mnie leczono – to niech leczą!
Swojego trzeba pilnować.
Bierzcie ze mnie przykład.

autor

marcepani

Napisany: 2021-05-20 Dodano: 2021-05-20 20:05:50

Ten wiersz przeczytano 1121 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie