Dar TRZYNASTEJ Wróżki

kiedy się rodzisz do twej kołyski
sypią się skarby i ogrom myśli
dziwne życzenie trzynastej wróżki
ukryte w splotach w bieli pieluszki

kiedy codziennie pniesz się do słońca
dary rozmnożą kwiaty, w pieniądze
lecz wiele zginie z tych podarunków
pod stertą zer, w kostiumie smutków

nie podasz dłoni, więc umierają
i winnym krzewem nie rozrastają
z skrzepłymi łzami, wiadomo przecież
wiatr je jak liście w sercu rozmiecie

leżą kamienie ponurym murem
stos co dzień bardziej w spiczastą górę
rośnie do nieba, gdzie twe marzenia
czekają w ciszy do narodzenia

ściągnij natychmiast życiowe brzemię
wpuść wodną strugę, zbierze kamienie
w piasek je zmieni, po którym teraz
do tęczy, inny, z nadzieją zmierzasz

...

22 maj 2007 godz. 7, 52

Jesteś świadomy własnej wielkości? więc się dziś pochyl, znajdziesz w ciemności dary, te własne, zbyt zakurzone co pragną w Tobie, byś je rozumem marzeniem z serca, gestem zbyt śmiałym dotknął, by w krzewy się rozrastały bo dar przekornej, trzynastej wróżki jest przecież bajką lub ach! Kopciuszkiem Teraz już wiesz? Powiedz, że chcesz…

autor

andromeda02

Dodano: 2007-05-22 08:02:18

Ten wiersz przeczytano 583 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie