Dobry Bóg...

Dobry Bóg chce dać nam skarby,
my - wolimy świecidełka.
Trochę blichtru, trochę farby...
wykiełkują nam skrzydełka.

Kiedy jednak przyjdzie bieda,
bo się na tym wzlecieć nie da,
ugną się nasze kolana
i zwrócimy się do Pana.

On ukoi nasze sny,
poda rękę, otrze łzy.
Obrośniemy w nowe piórka
i stwardnieje na nas skórka.

Dawną wyruszymy drogą,
dawnym pokłonimy bogom,
by przy całym naszym sprycie
przegrać znów następne życie...

Pan…? Poczeka. On ma Czas.
A Czas… skruszy ślepców w nas.
Jak niepyszni, jak niesławni
znów wrócimy… marnotrawni.

autor

annael

Dodano: 2007-01-03 01:01:55

Ten wiersz przeczytano 618 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie