Droga z której się nie wraca

Ścieżka rozwiana, stukot ciężkiej zbroi
wampirza ziemia sączy cenny płyn
niejeden człowiek klęczał i łzy ronił
gdy słyszał okrzyki - pal, rąb i giń!

Tam tkwią pozbawione sumienia strzały
błyszczący miecz spowiada się dziś z ran -
dwanaście trupów ciążących konary
i jeszcze ten jeden - nabity na pal.

Zza węgła pomruk jak liść dziś szelści
przypomina takim co tego nie widzą -
zaschnięta krew spowita smakiem wiśni
rdzawi rycerze z oplutą przyłbicą.

Święty Jerzy czuwał lecz teraz już amen
i każdy z nich dzisiaj się pojedna
odmówmy razem choć to jedno ave -
niech dobrze zabrzmią przechodząc via media.

Drogą z której się nigdy nie wraca.
Zostaje tylko na palu pokora
i zlane krwią zdanie jakiegoś starca -
Nescis mi fili, diem, nescis horam.

autor

Codeguy

Dodano: 2005-07-10 20:52:43

Ten wiersz przeczytano 505 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie