Drzewo
piękne stare drzewo było inspiracją do napisania wiersza...
Drzewo
Drzewo rozpostarło szeroko konary
nie wiem jakie ta natura ma zamiary
kiedy bowiem tam co dnia spaceruję
przyglądam się i w swej duszy czuję
jakby chciało wziąć mnie w ramiona
takie w swej urodzie ma znamiona
dumnie stoi w parku nad rzeką Oss
jakby chciało powiedzieć jestem Boss
podejdź utulę cię w twej samotności
by smutek na twarzy więcej nie gościł
bowiem daleko jesteś od swego domu
nie pogadasz i nie pożalisz się nikomu
dla ciebie wiatr zagra na harfie z
gałęzi
rozproszy smutek radość uwolni z uwięzi
kwiaty u podnóża pnia tobie ofiaruję
i ten wiosenny koncert ptaków dedykuję
usiądź naprzeciw zamknij oczy i słuchaj
rzeka pomrukiem przypomina ruczaj
który wycisza i daje miłe ukojenie duszy
co dnia tu bywasz twój widok mnie poruszył
.
Emilia Konicer 1.03.2014r.
Komentarze (38)
Drzewo w każdym wieku rozbudza wrażliwość i porównania
z istnieniem człowieczym.
Pozdrawiam Cię, wtulona w Twoje drzewo.
Pięknych przenośni używasz i wiersz ładny. Pozdrawiam
Cudownie o budzącej się przyrodzie. Pozdrawiam
serdecznie
bardzo ładny i ciepły wiersz
pozdrawiam serdecznie.
Przepiękny wiersz,czuję całą sobą Twój
przekaz,wiosennie pozdrawiam Emilko |:)
Piękne drzewo :)
Z przyjemnością.
często i ja podpatruję drzewa szukając w nich
pokrewieństwa
pozdrawiam
Pięknie piszesz o tym starym drzewie. Pozdrawiam
bardzo serdecznie
Halinko Bolesławie pięknie dziękuję:)miłego wieczoru
Przecudownie Emilio napisałaś,wspaniale,pozdrawiam
Piękny ale bardzo smutny wiersz w ten wiosenny
dzień,smutek nie wybiera dnia dlatego Ciebie
rozumie.Pozdrawiam serdecznie.
Leno, gogvan. zefir dziękuję... w każdym z nas czasami
smutek gości :) pozdrawiam cieplutko
Stello dziękuję bardzo i muszę powiedzieć że z
wzajemnością, też lubię Ywwoje wiersze czytać :)
pozdrawiam cieplutko
smutny lecz piękny wiersz pozdrawiam