Egzystencja

Kim jestem?
Po co jestem?
... Nie wiem
... już ...
nic nie wiem.
Wszystko traci sens
... już nie chce
wiedzieć...
nie chce czuć...
... nie chce płakać.
Istnienie zawieszone w próżni
puste niczym
wiatr szalejący po polach,
niczym brak nadziei,
jak szczęście w samotności
krew ciągle płynie,
już nie chce się burzyć,
może zniknie niezauważona.
Zapomniana przez rzeczywistość,
odpłynie w niepamięć,
utonie w oceanie łez.

autor

Cytrynka09

Napisany: 2006-08-16 Dodano: 2008-01-23 19:28:00

Ten wiersz przeczytano 687 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Monolog Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie