Eurydyka 2

witam wszystkich serdecznie...

opowiadałaś o niej ponaglając do słuchania
opowiadałeś miedzy pocałunkiem a światłem porannego zaistnienia
jej włosy rozwiane jak fale plątały ci dłonie
układając wers po wersie

zapach tkwi nadal w świadomości gdy wiatr we włosach dźwięczy
ulotni swą postać na chwilę byś wiedział że istnieje
nic od ciebie nie chciała w spojrzeniu obróciła przeznaczenie
i piasek się rozstąpił i ucichło morze na chwilę
gwizd świtania nad ranem gdy słońce witało nagość

wspominania żywe jak Eurydyki słowa na pożegnanie
spychały nas w przepaść
spod palców się wyłoniła jak mgła poranna
zburzyła wszystkie babki na piasku
strąciła namiętność welonem
hymn wciąż się rozlega nadmorską plażą
z muszli płynie poemat

autor

bodzia

Napisany: 2017-12-14 Dodano: 2017-12-14 20:43:45

Ten wiersz przeczytano 822 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Biały Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie