FoxRiver*

Żelazne lisy tuż za plecami już na dzień dobry budzą mój respekt.
Schodzimy z mostu. Na drugim brzegu Frontwater** nurza miękko
fundament w przyjaznych falach. Pod kątem prostym mała kaskada
doda pewności, że nad Niagarę nie ma potrzeby dziś się wybierać.

Cisza i spokój a woda płynie i ciągle wraca nie chcąc się poddać
wcale nurtowi. Pieni się przy tym i nie dostrzega, że żywioł
zmywa szanse odwrotu topiąc po drodze kamienne schody, bo też
podobnie tak jak my po nich, zeszły poniżej poziomu wody.

Z pozycji widza pochłaniam śmiało to co posiadam w zasięgu
wzroku i mam uczucie, że to już wszystko czego bym chciała.
Przymrużam oczy, bo chcę zobaczyć co butna rzeka niesie ze sobą.
W głębi tańczące w dzikim obłędzie ziarenka piasku i resztki żwiru,

które wgryzają się w strome brzegi z dużą pewnością, że czas pozwoli
kiedyś wydostać się na powierzchnię. Spojrzenie w góre. Niebo rozkłada
błękit nad głową bez jednej skazy a w dole rzeka żegna nas cicho
i tak jak dziecko wierzy napewno, że kiedyś jeszcze wrócimy do niej,

by się przekonać, że jest niezmiennie piękna i żywa i płynie wolna,
chociaż San Charles trzyma ją w ryzach z twardych betonów.

*nazwa rzeki **nazwa restauracji http://en.wikipedia.org/wiki/St._Charles,_Illinois

autor

szarman

Napisany: 2010-05-05 Dodano: 2010-05-21 02:43:16

Ten wiersz przeczytano 1055 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie