GDY ANIOŁ ZANUCI

Pomilczę ze wzruszenia trochę - wspaniały wiersz.

niezwykle piękny wiersz, Ulinko. pogodzona z tym co
nieuniknione, przemierzasz ukwiecone łąki na
przełaj... pozdrawiam ciepło. +

Wzruszający wiersz, pełen wiary

po tym naszym ziemskim pielgrzymowaniu i wszystkimi, z
tym związanym, przeżyciami, inna wędrówka, którą sobie
wyobrażamy, rysujemy, a którą tak poetycko, lirycznie,
opisałaś... emanuje z niego pewność i spokój... czego,
jakbym lekko, Ci zazdrościł... pozdrawiam

Przepiękna poezja.

Sprawmy, aby nasza wędrówka była jak najbardziej
godziwa i bez kłód pod nogi. Pięknie. Pozdrawiam.

I tak wszyscy wiemy, że to nie nasza ostatnia
wędrówka.

Smutny, ale piękny i przepełniony wiarą. :)

podoba mi sie - ulozylas mixowy drink - w doskonalych
proporcjach - jest jakas metoda w pamietaniu - daje
nam posmak wydarzen, ktorych paradoksalnie nie chcemy
pamietac - by przejsc z bagazem doswiadczen (za
ciezkich) do porzadku dziennego - a swiadkowie czuluch
wsetchnien tak cholernie niemi - pozdro cizsze od
olowiu.

ta droga czeka każdego z nas -kiedyś każdy z nas na
niej stanie - pieknie

smutni bardzo prawdziwy wiersz, każdego z nas czeka ta
droga ...

Miałam dzisiaj nikomu pierwsza nie wpisać komentarza,
ale złamię swój wewnętrzny zakaz.... Twój wiersz jest
tak piękny, że muszą to napisać, aby nie żałować, gdy
już pójdę na przełaj przez czas, niedopełnienia.

Nie jest łatwo zmierzyć się słowem z nieuchronnym. Ale
kiedys trzeba.

Niestety, wszyscy powolutku tam zmierzamy, bardzo
pięknie, pozdrawiam.

Pięknie, prosto i bez problemów, opisałaś te ostatnią
drogę:)