GRÓB
stoję nad twoim grobem
wpatruję się przez ścianę łez
w kamienną płytę
dwa światy łączy teraz
czerń
w moim jest deszcz
kapiący z drzew
w twoim tylko pustka
zgubiona noc
samotna skała
wybita w biel
ja jestem światłem
ja jestem dniem
ty snem
wspomnieniem
rzuconym w cień
Komentarze (4)
Wiersz, który ma w sobie to "coś". Bardzo mi sie
spodobał - ciekawe metafory i sformułowania. Działa na
wyobraźnię...
Myślę, że wbrew pozorom to bardzo dobry wiersz!
Przykro gdy ktoś odchodzi..na szczęście ma szansę
pozostać w naszej pamięci..
...ciekawie przedstawiona myśl człowieka....co
stoi...na mogile ..bliskiej osoby...i
własnych...myśli... pisz dalej sercem w własnych
myślach...
dobry dobór słów i przejmująca treść...