Idę po kamieniach

Idę, a wszystko jest jakieś kłujące,
Kłujące i nagie stopy raniące,
Pod palcami ślizgają się kamienie,
Kamienie, a na nie krew strumieniem płynie.

Upadam na kolana swoje,
Swoje cierpienie goję,
Ocieram swoje stopy krwawe,
Krwawe, tak strasznie się bólem dławię.

Uderzam gołym czołem o ziemię,
Ziemię, która nosi moje brzemię,
Całe łokcie mam już zdarte,
Zdarte, a kamienie wciąż są uparte.

Podchodzą pod moje powieki,
Powieki czują jakby to trwało wieki,
Krew ze łzami się miesza,
Miesza, aż nadchodzi głucha cisza.

Nagle światło mnie pochłania,
Pochłania moją dusze świetlista łuna,
Widzę przed sobą stopy rozjaśnione,
Rozjaśnione i blaskiem przepełnione.

Oto stoi długonoga zjawa,
Zjawa mówiąca, że ten sen to jawa,
Jej oczęta niczym kamienie zielone,
Zielone, a w nich płomienie roztańczone.

To mój pierwszy wiersz napisany jakieś cztery miesiące temu, proszę o szczerą krytykę.

autor

Fabriano

Dodano: 2008-12-08 10:59:56

Ten wiersz przeczytano 545 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie