Ironia istnienia...

Zostałem wrzucony do głębokiej studni zwanej życiem...
Lecz nie widze w nim dla siebie miejsca..., nikt nie nauczył mnie chodzić abym mógł iść dalej..., nikt nie pokazał drogi..., nikt mi nie pomaga wstać gdy upadam...
Więc siadam i czekam, bo wiem że już nie upadne kolejny raz, gdyż jestem na samym dnie, moge jedynie zniknąć...
Pragne tego zaciskająć oczy by nie uronić kolejnej łzy, zamykając się przed światem żeby moje serce nie krwawiło...
Nagle... głuchą cisze przerywa głos...
- Nie terać nadziei! Spóglądam przed siebie i widze jakąś postać, lecz nie umiem dostrzec twarzy bo zasłania ją kaptur i oślepia mnie blask ogromnej kosy... Ale to mało ważne... Ważne jest to że będziesz miał towarzyszke która zawsze będzie obok Ciebie...

autor

Lost and alone...

Dodano: 2005-04-09 00:05:07

Ten wiersz przeczytano 636 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie