Ja na Cholerę nie czekam...

A mnie nic w głowie się nie wierci -
żadna ciekawość mnie nie truje.
Nie mam powodu czekać śmierci,
bo po niej nie ma nic, wnioskuję.

Śmierci nie czekam więc, bo po co?
Przyjdzie, jak przyszedł Polski Ład.
Powoła za dnia mnie? Nie, nocą,
bo w nocy wszedłem na ten świat.

Nie chcę znać dnia, ani godziny -
ta wiedza byłaby jak wrzód -
jak czyrak w centrum mej pupiny,
co by mnie w siadzie przykro gniótł.

Z Jezusem także się nie spotkam -
po geście zejścia, w ostentacji.
On umarł, tak jak moja ciotka,
post factum żadnych perturbacji.

Nie straszy mnie, gdy północ blisko -
choć tak mówiła, że się zjawi -
a zatem Jezus, z nazwiska Christos,
też niespodzianki mi nie sprawi.

W konkluzji mojej wypowiedzi,
by z poglądami grało pismo -
ja wolę życie fajnie przeżyć,
bo śmierć się zjawi, ot i wszystko.

P.S.

Gdy byłem tak zupełnie mały,
ów język dla mnie jak hiszpański,
bo ciotki tak się użalały - mówiły:
ztobątojadziśmamkrzyżpański.

Słuchałem z buzią rozdziawioną,
próbując zgłębić sens zjawiska -
tę krzyżopańskość rozbestwioną,
która u ciotek złością tryska.

Może dlatego, gdym już stary,
krzyżopańszczyzny nie uznaję,
Pośmiertne mi nie straszne kary,
gdy obraz ciotek mi zostaje

wkurzonych.

Mily, za inspirację, dziękuję. Po dwakroć.

autor

Goldenretriver

Napisany: 2022-01-28 Dodano: 2022-01-28 10:31:25

Ten wiersz przeczytano 1344 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Ironiczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie