Jak za cielakiem

Właściwie to w tym przypadku cielakować :-D

tasak. Refleksji nasunęło się wiele. Masz Dulcyneo dar
do barwnego trafiania w sedno sprawy.
"trzeba być sobą a nie małpować " :)

:-) a wiesz, że to bardzo mądra bajka :-) podoba mi
się to nowe dla mnie spojrzenie na sprawę :-)

Za siedmioma górami, za siedmioma lasami. Oj nie jest
łatwo napisać dobrą bajkę. Lubię czytać bajki i
przenosić się w świat fantazji :)

no i dzieci beda miały frajde jak im dorosli
przeczytają ten wiersz

fajna rymowanka lekko się czyta z dobrym zakończeniem
:-)
pozdrawiam serdecznie.

Autorko, przekazałam tylko swoją uwagę,
Twoja wersja zmiany jest dobra.
Pozdrawiam:)

Fajnie się czyta i wyciąga wnioski:)
Pozdrawiam

Z przyjemnoscia przeczytalam Twoj wiersz:)Pozdrawiam.

Bardzo jest łatwo o upadek,
idąc bezmyślnie za cudzym przykładem!
Pozdrawiam!

Miło było przeczytać.Ładne opowiadanie

OK. Teraz mi bardziej pasuje. Zmiana na lepsze. Tylko
w poprawionej wersji zabrakło rymu. Może tak: /Zawiła
to droga by ujrzeC pastwisko. Skalne występy, wąsko i
ślisko/

Weno48... widzę, ze już rozsiewasz niepotrzebne
aluzje.
nieprawdziwie też przypisujesz myśl podziału na wersy
innemu autorowi. Stawiasz swoje zdanie jak -
wyrocznię.
Wiem, że są czarne nicki= złośliwe, ale moja ocena
jest obiektywna.
Wracam do wiersza powyżej.
Pokazuję tylko treść bajkową, jak teraz trafia
zrozumieniem:
*

Głupiutki cielaczek, młodości to wada,
bezmyślnie odbiegał od swego stada.
Kuszony zapachem trawy soczystej
i szumem w potoku wody przejrzystej,
podążał wciąż dalej, za tym co lubił,
aż w końcu pod lasem cielak się zgubił.

Niezbyt rozumne to w łaty cielę,
nad swym położeniem nie myśląc wiele,
ruszyło okrężną drogą przez góry,
gdzie stary las szeptał głosem ponurym.
Zawiła to droga by dojść do pastwiska.
Skalne występy, wąsko i ślisko,
tak wyboiście i niebezpiecznie,
że czujność wzmożona była koniecznie.
Po długich godzinach mozolnej przeprawy,
dotarł szczęśliwie, choć lekko kulawy
dołączył do swego stada w dolinie,
gdzie wartkim strumieniem potoczek płynie.

Nazajutrz osioł błądził pod lasem,
on też do doliny zawitał czasem,
więc ruszył tą ścieżką, jak ciele przez góry,
i szedł bardzo długo przez las ponury.
Następnie baran wraz z całym stadem,
jak osioł poszedł cielaka przykładem.
Gdy tylko dojrzał przetartą ścieżkę
całemu stadu zrobił przebieżkę.
I szły barany przez las godzinami,
nóżka za nóżką górskimi zboczami.

Z czasem i ludzie z tej okolicy,
chcąc dojść do targu w centrum stolicy,
zaczęli chodzić tą drogą przez lasy,
dźwigając na sprzedaż zbędne zapasy.
Z trudem przeszkody pokonywali,
na drogę ciężką wciąż narzekali
i nieustannie, na czym świat stoi,
każdy wędrowiec idąc biadolił.
Biadolił stary, biadolił młody,
każdy narzekał na niewygody.
I zamiast pomyśleć o innych drogach
liczyli otarcia na zdartych nogach.

Po kilku latach ludziom miejscowym,
ścieżka się stała traktem handlowym.
Ciągano nią z wielkim mozołem zwierzęta
i objuczone towarem bydlęta.

I tylko w duchu śmiał się las stary,
nie mogąc zrozumieć ani dać wiary,
że ludzie tak ślepo szli ciężkim szlakiem,
za młodym, głupiutkim, bożym cielakiem.
*

Oczywiście, to tylko moja propozycja, podziału możesz
dokonać, bądź nie, wg swojego uznania.

Sotek ma rację, lepiej czytałoby się:)

Witaj Dulcyneo,
nie krytykuj siebie moja miła, to zadanie spada na
czarne nicki a im trudno dogodzić;))))
Pod wierszem masz przykład, na razie delikatnie, ale
musisz kochana, pisząc wiersze bardzo się starać,
bo jak nie, to możesz spodziewać się ukąszeń:)))
Przeczytałam wszystkie bajki Jana la Fontane a.
Twoją przeczytałam z przyjemnością.
Pozdrawiam serdecznie, miłego popołudnia:)