Jesienni ludzie...

Błądząc ulicami
Ocieram się o tych
Których porzuciły marzenia
Ich twarze jak jesień
Jak liście które straciły nadzieję
Że znowu wrócą na drzewa

Za każdym zakrętem
Niewidzącymi oczami
Szukają czegoś
Czego sami nie pojmują
Mijają siebie ciebie mnie
Przechodzą przez kolejne
Zimy wiosny lata

Coś mówią nie pojmuję słów
A ich głos w pustce znika
Słowa wsiąkają w tłum
I pewnej jesieni kupują bilety
Tam gdzie aniołowie
Rozdają nadzieję

Kiedy pogasną
Ostatnie latarnie listopada
Jesienni ludzie
Jesiennym świtem
Odjadą do jesiennego nieba

autor

Cestlavie

Dodano: 2010-03-11 11:04:09

Ten wiersz przeczytano 506 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie