Kain i Abel

Dwóch synów Adam z Ewą miał. Dwóch synów pierwszych ludzi.
Kain rolnictwem, jego brat pasterstwem znów się trudził.
Pewnego dnia składali dwaj ofiary swe dla Pana.
Abel z swej trzody, Kain –brat, część plonów swoich spala.
I spojrzał Bóg na Abla dym, od brata wzrok odwrócił.
Kain ponury chodził, zły i bardzo się zasmucił.
Zapytał Pan: „Dlaczegoś zły, dlaczego twarz ponura.
W twarzy twej człeku, mówię ci, prawdziwa twa natura.
Gdybyś pogodną miał dziś twarz, znak to, że dobrze czynisz.
Tu nie zawinił wcale brat, dlaczego więc go winisz ?
Pamiętaj – grzech u wrót twych legł, na ciebie dziś tam czyha.
Nad grzechem ty panować masz a nie twa wielka pycha.”
Kain do brata swego rzekł: „Chodźmy na moje pole”,
Tam Abla zabił ciesząc się – skończą się me niedole.
Wtedy Bóg spytał: „Gdzie twój brat, gdzie Abel się podziewa ?”
„Czym stróżem swego brata jest, by wiedzieć jak się miewa ?”
„Cóżeś uczynił człeku zły, krew brata z roli woła.
Ziemia nie wyda plonów już, być zbiegiem twoja rola”.
Kain do Pana na to rzekł: „Zbyt wielka jest Twa kara
Abym spokojnie mógł ją znieść, w mym sercu zmarła wiara.
Skorom tułaczem został już i zbiegiem na tej ziemi,
Każdy kto spotka ciało me, wnet w trupa je zamieni.”
„O nie Kainie! Dam ci znak, dam znamię kainowe,
Ktokolwiek ciebie zabiłby, siedmiokroć straci głowę.”
I odszedł ze znamieniem swym do kraju Nod daleko.
Duszę mu dręczył ciągły wstyd, gnębiło wspomnień echo.

autor

AndreaDoria

Dodano: 2004-08-01 12:19:12

Ten wiersz przeczytano 1703 razy

Oddanych głosów: 28

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie