karzeł licypolii

Bezpretensjonalnością Mięta,
Jesienna miłość stokrotką księżycową,
Obietnica kończy się tylko na koniczynie,
A podkową niby podbija swoja prawdomówność.

Poezjatycko mówi o swoim uczuciu,
A wręcza źle dobrany wianek,
Zakłada na zwiane złote włosy,
Opowiada o skrzydłach namiętności Lilii,

Zakładasz biały płaszcz, w ten deszcz łez,
Zaczynasz nazywać rzeczy po imieniu,
A kiedy krzyczysz, słyszą cię tylko bliscy,
Bo dla całego świata przestałaś świecić,
On marnotrawny, karzeł licypolii,
Martwy kieł na rzece,
Wyssał z ciebie szczęście,
A ty tylko zaś szczęściem żyłaś,
Teraz się za drzewem skryłaś,

Wyjdź, młodość jest szalona,
Szybko płynie jak woda,
Nieśmiałości swej staw czoło,
Obejrzyj się naokoło,
Tyle drogocennych monet,
Ale nie patrz na datę wydania…

autor

Suse

Napisany: 2006-02-02 Dodano: 2006-02-03 19:12:10

Ten wiersz przeczytano 405 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie