Kawioru nie trzeba
Pomiędzy myślą, słowem a spełnieniem
pobrzmiewa ciszy bezkresna pustynia.
Tam człowiek fałszu układa kamienie
beznadziejnego ludzkiego istnienia.
A przecież ziarno kiełkuje zielenią,
spijając soki promiennych uniesień.
Tulone ciepłem urasta pod niebo,
ofiarowując też z czasem i siebie.
Dla kilku szczebli miraży i blichtru
murszeje kryształ wolności sumienia.
A my ponad to - nie trzeba nam ich tu.
Chleb wciąż smakuje. Kawioru nie trzeba.
autor
magda*
Dodano: 2016-02-16 09:44:22
Ten wiersz przeczytano 1006 razy
Oddanych głosów: 17
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (17)
Ładnie wyrażona mądra refleksja.
Przepiękny wiersz.
Gdy maleje wiara w drugiego człowieka to i nas samych
czeka udręka...Nie samym chlebem żyjemy... Pozdrawiam
serdecznie.
masz racje Magdo wystarczy chleb i otwarte serce
pozdrawiam
Ładny wiersz:)
Oczywiście, że nie trzeba. Proste, zwykłe życie, aby w
nim miłość tylko była, jest najcenniejsze.
Bardzo ładny wiersz Madziu.
Mądra refleksja.
Pozdrawiam :-)
Piękny refleksyjny wiersz
pozdrawiam
...masz rację...pozdrawiam.
piękny wiersz...nie powiem poetycko: zgadzam się w
całej rozciągłości:) pozdrawiam Magda
Chyba zawsze będzie smakował.
Refleksyjnie o prostocie ludzkiego szczęścia - kawior
go nie daje... na szczęście :)
Pozdrawiam !
Przepiękny, refleksyjny wiersz magdo*.
Po przeczytaniu takiego wiersz, zastanawiam się.....co
ja tu robię..... Dziękuję!!!
Miłego dzionka.
Pozdrawiam serdecznie:)))
Mądra refleksja, może tylko ciut... patetyczna?
Mamy podobne oczekiwania z peelka:)
Pozdrawiam:)
i znów sobie u Ciebie oddycham z ulgą, bo tak właśnie
jest najlepiej, tak właśnie trzeba :-)