Kłamstwo

Kłamię… Cóż mi po tym, że nie widzę cienia?
Ślepy jestem… gdyż nie widzę już swego istnienia.
Upadam na kolana zawczasu, leże na posłaniu mojego świata.

Wieczór zbliża się coraz i coraz,
Odmęt nienawiści budzi się wśród skowytu serca,
Nie przełknę takiej ilości goryczy na raz,
W język i usta się bez przerwy wwierca.

Klnę się na świętości wszystkie!

Chmury wnet spod Słońca wyzierają,
Drzewa ku pochyleniu się Mu wiatr zmusza,
Nowe drogi w jasności się otwierają,
Pielgrzym więc na przód dalej rusza,
Nie widząc niczego za sobą…

Uroń choć jedną łzę! Uroń cokolwiek,
Nie wypieraj się uczuć, udawać nie potrafisz,
Nie pomoże Ci już nigdy ten wspaniały lek,
W zuchwałego i twardego się bawisz,
Ale wszystko to marzeniem sennym,
Jawą bezkresną, od Ciebie nie czuć Słońca…

Idź już bez nikogo do końca,
Ścieżką swoją, sam siebie nie znasz,
Kiedyś jednak pewnie wyznasz
Żem miał rację…

-Lustereczko, powiedz przecie,
Kto najgłupszy jest na tym nędznym świecie?
-Tyś najgłupszy nędzniku.

Przytul ją, pocałuj, uwierz nareszcie,
Że to nie ty nad światem masz władzę,
Podejdź do niej wreszcie!
Za Twą ciężką pracę…
Kochaj by być kochanym.

Słońce znów chmurami zasnute gęstymi,
I nieścisłościami życia częstymi.

Poczuj mnie na wargach, na sobie całej,
Poczuj jak ciepło bijące przesz szkło powiększające,
Musi mierze wysiłku sprostać niemałej,
Lód rany kojący
Niby słodycz…

Płaczę ciągle bez powodu nijakiego,
Płaczę, bo nie widzę przyszłości,
Powodu nawet nie mam małego,
By ubiegać się o ułamek Twojej miłości.

autor

Archangel

Napisany: 2008-02-28 Dodano: 2008-02-28 08:45:04

Ten wiersz przeczytano 402 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie