Komornik.

Spustoszono drewniane marzenia.
Obudził mnie upiorny krzyk
zabieranych mebli i
sprzętów elektronicznych.
Zabito przyszłość kolorowych dni.
W końcu brak tu współczesności,
materialności przejściowej.
Pomyślałam,
tym razem nie będę uciekać
od tych pustych ścian,
których więźniem się staję.
Kolejny raz nie uda się przecież,
zbiec stąd z życiem ukrytym w walizkach.
Dziś podpisałam życzliwy cyrograf,
co przyczynił się do zmartwychwstania
wszelkich nadziei,zasznurowanych
niegdyś w przeszłości pod podłogą.
Wnet przyszła ona, odziana w milczenie.
Być może ta Wiosna,
którą kiedyś tak kochałaś.
Być może ta Zima,
co zabrała Twoje serce.
Zapewne to ta śmierć,
która komornikiem
wszystkiego została.

autor

panihisteryczka

Napisany: 2010-03-28 Dodano: 2010-03-28 15:09:44

Ten wiersz przeczytano 998 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Nieregularny Klimat Dramatyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie