Król Naiwnych

Zniszczyłaś mnie matko Nadziejo.
Głupcem nie byłem, choć podążałem twa ścieżką.
Może, dlatego czułem się jak bękart.
Dlatego mnie nie pokochałaś, nie wspomogłaś.

Wierzyłem w miłość, tą świetlistą,
A teraz szramy na mym sercu znaczą jak się myliłem.
Wiele płakałem zbyt często myśląc.
Chaos w mej głowie, nawracające szaleństwo.

Ufność, jaką pokładałem w miłości.
Żal, o którym zapomniałem, gdy leżałem w nią wtulony.
Teraz odeszła na krańce mej duszy.
Teraz w zapomnieniu ćwiartuje me serce i piszę testament.

Część oddam Tobie, Nadziejo.
Ty dałaś mi chwile, które wspomnę w piekle.
Resztę dam wam, ludzie.
Jak krwawy ochłap, który zjecie nie bacząc na uczucia.

Miłości nic nie dam,
Bo przez nią cierpiałem i cierpieć będę po wieki.
To ona, jak kołek w me serce wbita,
Drażniła i kuła najdalsze zakątki mej duszy poety.

Nie płaczcie nad mym grobem.
Naiwne są łzy nad grobem Króla Naiwnych.
Nie rozpaczajcie po mnie.
Zresztą...i tak nie będziecie, bo wam nadzieja nieznana.

nadzieji...

autor

draco

Dodano: 2004-07-27 11:10:00

Ten wiersz przeczytano 451 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie