Ku samotności

Kolejny samotny dzień mnie spotyka…
Każdy gdzieś poszedł inną znów drogą…
Nie trzeba sędziego, naukowca, prawnika…
By orzec że drogi spotkać się nie mogą.
Nienawidzę tej samotności co serce wyżera
Co mnie zabiera po kawałku dzień po dniu
Gdzie nie widzę żadnego przyjaciela
Tej co mą pamięć wybudza ze snu.

Nie zabronię jej przychodzić do mnie…
Jest jak stary znajomy…
Mówi zawsze tylko skromnie
„Witaj człowieku zagubiony”.

Malowała mi przed oczyma obrazy
Dziecięcych trosk i lat…
Wzbudzała niechęć, uczucie odrazy…
Czemu nie zmienił się świat?

Pukała do mnie zawsze delikatnie
Nawet nie zaskrzypiały drzwi
jak owad co pyłku łaknie
Podchodziła i mówiła mi:

„Świat narysował Ci tylko dwie linie
Pierwsza z nich – jesteś wśród ludzi…
Druga, jak widzisz wciąż – jesteś przy mnie
Pozwól tą pierwszą już zbudzić.”

A ja nie budziłam , może nieświadomie
Wolałam zostać z drugą sam na sam
Widząc światełko co ciągle płonie
Mówiące :”Ja wszystko Ci dam”

Cóż to było za światełko rozmyte?
Co nakłaniało „nie szukaj winy”
Czyżby znak samotności rozbitej
Miał inne niż cudze przyczyny?

I nie wiedzieli, starzy czy młodzi
Myśleli przez noc aż do rana.
Druga linia przychodzi, odchodzi
A ja zawszę mogę być sama.

autor

Ink

Dodano: 2007-08-01 16:52:54

Ten wiersz przeczytano 399 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie