List na pożegnanie

Przyszła pachnąca i barwna jak kwiat
Łzami rosy skąpała ten smutny świat

Skowronka głosem świt oznajmiła
Strumyka szmerem ziemię budziła

Wietrzyku muśnięciem pąki rozwarła
Pamięć o Zimie-Siostrze zaraz zatarła

I tak sobie szła nagim polem radosna
I zewsząd brzmiało jej imię – Wiosna

Lecz wtem wędrówką i trudem znużona
Przystanęła przed nią cała onieśmielona

Oto ona, dojrzała, z rumieńcem na twarzy
Cała taka, no taka jakbyś ją sobie wymarzył

Tam chabrów błękitem łan zboża przeplata
Tu zapachem miodu i wonią lip upaja-Lato

Zmarniała Wiosna, wychudła, cała blada
I tak się rozpłynęła w żarze Lata nierada

A Lato… dalej barwy spłatała jak mogła
Bogata doświadczeniem – nie zawiodła

Aż dnia pewnego złote Lato oniemiało
Gdy słońce za horyzont skryło się całe

Ach, więc tak, czas nadchodzi mój już…
Więcej nie ujrzę dojrzałych sadów i zbóż

I rzewnie Lato nad swym losem zapłakało
Płakało aż deszczu kroplami całe się stało

Więc żegnam łzą deszczu i niebem szarym
Tym liściem opadłym i kasztanem małym

Żegnam Cię Lato, to przecież już wrzesień
I sady dawno dojrzały – twa siostra-Jesień.

autor

emmanuel

Napisany: 2009-09-14 Dodano: 2009-09-10 22:17:31

Ten wiersz przeczytano 772 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie