1 listopada

Tysiące zniczy. Każdy płomień
ma kształt łzy bólu i tęsknoty.
Wiatr pocieszyciel twarze muska.
Liście spadają deszczem złotym,
jakby też chciały uczcić pamięć
tych, którzy śpią po życia trudzie.
W zadumie, z głową pochyloną
światła na grobach paląludzie.
Setki płomyków prosto w Niebo
drży i migocze wciąż na wietrze.
Ktoś o wspomnienia się uśmiecha,
inny samotną łzę obetrze.
Światła pamięci i miłości,
nadziei, która w sercu płonie -
że w innym Blasku się spotkamy,
co stale lśni po tamtej stronie.

Kalina Beluch

autor

kalina

Dodano: 2009-11-01 17:33:22

Ten wiersz przeczytano 906 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie