O ludzki żywocie!
O ludzki żywocie-czasu marionetko,
Nawet gdybym była najlepszą poetką,
Słów by mi zbrakło by opisać Ciebie,
Pojąć sens istnienia, napisać o niebie,
O niebo, ostatni porcie duszy,
Statek ludzkości się zawieruszył,
Zgubili się wszyscy, tamci...i oni,
Porwały ich mętnej fale toni,
O mętna toni, na brzeg wyrzuć z trzewi,
Ludzi co miłość pragnęli krzewić,
Tak mało jej teraz na ziemskim padole,
Brat, bratu oko z zawiści wykole!
Komentarze (1)
piękne westchnienie troska o człowieczeństwo, bo to
miłość Dopóki wrażliwa dusza i czysta odważna innym
trop wizji dobra nakreśli Wiersz natchniony ze
wzlotem romantycznym Podoba mi się w formie i
treści:)