Manifest pokoleniowy

Puchar pełen słodyczy, lecz droga ku niemu utrudniona
Reguła, ostrzem uprzedzeń niesie kres wolności
Szczytną ideę, co w niezależnym umyśle zrodzona
Jak podły tyran odziera z niezależności...

Młode serce nieugięte zrzuci lodowate okowy
Runą bariery, znikną sztuczne granice
Okrzyk wolności uleci w przestworza
Wicher zmian wyrwie podziałów okiennice...

Szaruga ogółu rozbłyśnie feerią miłości
Zgorzkniałe serca dobro wypełni
Popioły stagnacji zrosi deszcz radości
Braterska Róża zakwitnie w pełni...

Czymże są masy w obliczu jednostki?
Najczystsze piękno samotnej duszy
Strojnej w radość, miłość, gorycz troski
Bezbożną obojętność w zarodku skruszy...

Tęcza wolności rozproszy agonii cienie
Śmierci narzędzia ziemia pochłonie
Świat z mroku powstanie na Słońca skinienie
Dzieci Boże wspólnie splotą dłonie...

Przyjaciołom, którzy wierzą...

autor

Ralf Odinsblade

Napisany: 2005-10-07 Dodano: 2005-10-27 20:25:36

Ten wiersz przeczytano 758 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie