Ocean Tajemnic

Błękit...nieogarnięty, niezgłębiony, tajemniczy błękit Jej oczu
Spojrzenie skrywające w sobie urok i majestat Oceanu
Emanuje wprost pięknem...spojrzenie, w którym dobrowolnie się zatracam
Przestaję racjonalnie myśleć, dla mnie liczy się tylko Ona
Jej uśmiech...uśmiech, który kruszy serce, dotychczas z kamienia
Wyrywa z chłodnych objęć obojętności, wprowadza w błogi zachwyt
Przemija melancholijne otępienie, przemija niczym niechciane wspomnienie
By nigdy już nie powrócić...
Cóż za przedziwne uczucie, dotychczas nieznane
Nareszcie czuję...czuję,że...Żyję
Moje pozbawione sensu życie zdaje się nabierać barw
KONIEC Z WSZECHOBECNYM ODCIENIEM SZAROŚCI!!!
Niech dotychczas hołubiony mrok odejdzie w niepamięć
Niech serce odrzuci lodowate objęcia smutku i przygnębienia
Niech eksploduje ferią barw!!!
Błękit, Czerwień, Heban...

autor

Ralf Odinsblade

Napisany: 2005-08-24 Dodano: 2005-08-24 14:47:00

Ten wiersz przeczytano 472 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie