Mediumizm Heleny B.

Wywoływany zaduch,
nadchodzi w przerwie na jasnoczucie
wdycha jałowe powietrze, wydychając morowe,
szorstkie gardło przeciera na ślisko,
tiole i aminy inhalują do samego środka,

Heleny B czuję niepokój,
usta szeroko rozchyla w literze O,
bez zbędnych słów,
uśmiech wykroiła na odciętej głowie analfabety,
mruży powieki, łapie uciekające kolana,
podrzuca piersi, tupiąc końcówkami pięt.

Wykipiało mleko, przypalony garnek
materializacja gorących zacieków,
pełznie śmietankowo-budyniowa ektoplazma,
w kartonach po trumienkach,
walają się pocięte kończyny,
górka powyrywanych paznokci, kępka włosów,
serce przytulone do płuc.

Helena B jest gotowa
głęboko w narządzie jej słuchu, wbita igła
z jej ucha, wołają o ratunek.

Oto początek
torsje na szczęście, jasnowęszenie
kości strzelają coraz głośniej,
rodzi się eteryczne maleństwo z instrukcją montażu,
narazie oklejone słodkim syropem,
szybko się rekonstruuje, wzrasta,
korzysta z narzędzi duchowego zestawu,
nacina zmarszczki, wyrwanym paznokciem
przymierza kończyny,
serce poddusza na małym ogniu,
w płuca dmucha, rozdymając,
oczy na pustej twarzy tatuuje,
wreszcie skacze przez palmy na fototapecie,
prosto w czarną dziure, ku wolności.

Helena B jest szczęśliwa,
kolejny byt uratowany przed zagotowaniem w zupie więziennych strażników.
To ciągle się dzieje, nie dalej niż centymetr od nas,
wyborcy pożerają władców tuż po wyborach.

Trzeba uciekać do świata gdzie nie ma tłoku,
a zaduch wisi w powietrzu zamiast krzyża.
Przez igielne ucho wejrzyjcie właśnie tam,
czujecie mrowienie spod uchylonych paznokci?

Mieszkają tam nie tylko zmarli, których pamiętacie,
w odświętnym płaszczu, czystych butach z czarno białych fotografii,
odnajdziecie tu samych siebie z mlecznymi wąsami.

autor

pro-gnostyk

Dodano: 2012-09-09 16:36:05

Ten wiersz przeczytano 500 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie