miało być pięknie
lepszy czas w zasięgu dłoni
magia nocy
marzeniami odpływa
szarość poranka
zmęczenie życiem
cisza wszechobecna
męczy
już nie kusi
ciała zachwianie
zamknięte hałasem
spadających butelek
dusza
rozbite szkło
to codzienność
zamknięte radości karty
otwarte rany
brak sił by się podnieść
Komentarze (7)
rozbite szkło czy porcelana - na sercu jednakoż rana,
gorzkie życie.
co by cię podniosło na skrzydłach ;> życzę ci byś
znalazła na to pytanie odpowiedź, pozdrawiam ;)
To na razie spróbuj swoje rany wylizywać, pisząc
wiersze, a nie tylko jeden na zachętę. Chyba ze
zmieniłeś sobie nicka i zbierasz głosy, też niezły
sposób, ale tu trzeba cierpliwości, szkoda że ja
takiej nie mam i dlatego tracę piórko po piórku.
Epitafium dla butelki
Kiedy była pełna
Wszyscy ją kochali
Jak ją opróżnili
To ją porzucili.
TES
Wiersz jest dobry, oddaje życiową prawdę...
Refleksyjny, przemyślany, bardzo mi się podoba.
Pozdrawiam.
/dusza jak rozbite szkło/ - hmmm. Podoba się.
A mogło być...pięknie. No cóż, nie zawsze jest jak
chcemy i bywają sprawy, rzeczy, problemy, na które nie
mamy wpływu.