MIŁOŚĆ Z DREWNA
Wyrzeźbiłem postać z drewna
Ustawiłem w swym ogrodzie
Ręce gładkie mina gniewna
Teraz patrzę na nią co dzień.
Ogród ładny krzewy kwiaty
W centrum sączy się fontanna
Ptaki kąpią się na raty
Z boku patrzy z drewna panna.
Rzeźba jedna trochę mało
Więc się wziąłem za robotę
Spod narzędzi wyszło "ciało"
Ustawiłem "Go" w sobotę.
I tak stali przy fontannie
Na odbicia patrząc w wodzie
Smutno jemu smutno pannie
Chcą stać razem w tym ogrodzie.
Rano w okno znów spojrzałem
Zobaczyłem ich w oddali
I z wrażenia oniemiałem
Bo za ręce się trzymali.
NAP. LECH KAMINSKI
autor
NICOLAS
Dodano: 2013-07-04 07:50:16
Ten wiersz przeczytano 1235 razy
Oddanych głosów: 12
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (11)
ładnie......
czytałam, albo coś podobnego oglądałam, ładnie
maciorka nie bardzo łapię co ci nie pasuje ja mam
dopiero 12 lat dziadek mi mówi ze jestem dziwny a ja
wiem ze żyłem kiedyś
Fajny wiersz, tak jakby z rajskiego ogrodu para, choć
Twórca pomylił kolejność, a może to źle zapisali w
księgach. Pozdrawiam :)
Dreszcz mnie przeszedł! Super! Szacuneczek ;D
kawałek serca i miłości im dałeś ... ładny wiersz
:-)))))
Cudownie:):). Tak, jak napisała AnnaX, daleś im serca.
Pozdrawiam
Romantycznie:))
również dziekuje za uśmiech pozdrawiam :)))))))
Widocznie rzeźbiąc dałeś im serca :) :)
☺♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥☺
Dzięki za uśmiech. Msz w trzeciej strofie powinno być
"spod". Miłego dnia.