Mizogin

Gdy trzymam twą dłoń, nie czuję ciepła,
choćbyśmy weszli razem do piekła,
daremne próby choćby przez lat sto,
bo pozostaniesz nową Marie Tussaud.

W wosku zaklęte uczuć miliony:
zgryzota, smutek, sam uśmiech Mony.
Twą sceną życie, wciąż zmieniasz maski,
co dzień rozstawiasz wkoło potrzaski,
co dzień zawieszasz nad łózkiem poroża,
co dzień krew zmywasz ze swego noża.

Sam nie dawałem wiary przestrogom,
zbierałem okruszki, idąc za tobą,
lecz wosk twej dłoni, z plastiku banany
sprawiły, że przejrzałem twe plany.
Cierpliwie zaczekam, aż wybierzesz datę,
by wreszcie uczynić mnie swym eksponatem,

gdy w końcu spytasz, czy oddam ci duszę,
pokroję cebulę - i wtedy się wzruszę.

autor

michal89216

Dodano: 2012-04-22 02:46:56

Ten wiersz przeczytano 782 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie