Moja cisza
Dla pewnej osoby, która nauczyła mnie kochać samotność...
To niby ja,
ale taka niepodobna.
Gdzie podziały się dawne
me cechy?
Ta złość, bunt i smutek?
Widzę tą ciszę
jest niemal namacalna
ale taka...prawdziwa
Zbudowana na solidnych konstrukcjach
niezachwiana żadnym uczuciem
Cisza przejmująca do granic
człowieczeństwa
Zamknięta w jej twarzy
Schowana po kapturem czarnego płaszcza
Ale i twarz nic nie wyraża
prócz spokoju i ciszy...
Tej ciszy, która potrafi uspokoić me
zmysły
i niepokoić mą duszę swym pięknem
A ona stoi jak kamienny posąg
w czarnym płaszczu
z kapturem na głowie
w tej ciszy,
która wyraża wszystko
cokolwiek tylko chcę
ale chcieć to tylko
wspomnienie...
autor
Liadan
Dodano: 2007-12-18 23:03:39
Ten wiersz przeczytano 688 razy
Oddanych głosów: 5
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
Ula napisała bardzo mądrze. Nic dodać nic ująć. Gdzie
znikło to wszystko? Jedni mówią,że to obojętność. Ja
nazywam to inaczej - zrozumienie.
Fajny wiersz, podoba mi się więc dam plusa! Jednak ten
kwałek "Widzę tą ciszę jest niemal namacalna ale
taka...prawdziwa" skoro napisałaś/eś że jest niemal
namacalna to zwrot ALE taka ... prawdziwa ... nie
pasuje bo skoro jest namacalna to I jest prawdziwa :)
pozdrawiam
Wiersz zastanawia kochać ciszę czy ją akceptować
szanować samotność i nie gniewać sie za to na
nikogo.Tak cisza jest dystansem a samotność nieraz
konieczna Wiersz dobry kontrowersja bo człowiek jest
istotą gromadna