Moja pustka...

Widzę tylko barwy czarne i odcienie szarości,
A moje serce wciąż trwa w nicości.
Czuję pustkę, która jest w mojej duszy,
A moje życie niczym czerstwy chleb się kruszy.
Próbuję być twarda i silna jak zwierzę,
To nie była Miłość? – ja w to nie wierzę!
Bo cóż innego Nas łączyło?!?
Jeśli to nie Miłość – to co to było???
Była cudowna, namiętna, wspaniała,
I z całą pewnością w Nas dojrzewała.
Byłeś moim mężem, a ja Twoją żoną,
Czułam, że mnie kochasz – byłam pod ochroną.
Czułam się pewnie, czułam bezpieczeństwo,
Czułam się kobietą, czułam to szaleństwo!!!
Więc jak to nie nazwać Miłością wielką,
Kiedy się kocha i jest się marzycielką...
Teraz został nam tylko znak zapytania,
Czy będziemy jeszcze razem bez opamiętania???
Czy będę kochana i czy będę Cię kochać?
Brak mi już sił, aby dalej szlochać.
Błagam bądźmy szczęśliwi- jak dawniej o tym marzyliśmy,
Pragnę, abyśmy razem byli, jak zawsze być mieliśmy...

autor

edi

Napisany: 2006-04-10 Dodano: 2006-10-06 21:19:48

Ten wiersz przeczytano 425 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie