MOJE PISANIE
nie umiem pisać wersów trendy
i nie dotykam cudzych myśli
może popełniam czasem błędy
ale gdy piszę drżą mi zmysły
mogę usłyszeć wiatru łkanie
i szelest liści gdy jesienią
kładą się barwą na dywanie
a jesień mieni się czerwienią
mogę miłości ubrać skrzydła
lecąc przez chmury ku przestworzom
po co mi wiedza sens prawidła
gdy myśli się jak kwiaty płożą
wystarczy kartka i atrament
a płomień świecy gra muzyką
dziwną wibrację czuję planet
podobną mojej duszy krzykom
a ona płodzi słów znaczenia
dla rozpalonych oczu luster
i świat się wtedy w inny zmienia
słowami wypełniając pustkę
autor
Sfinx
Dodano: 2009-02-23 16:20:15
Ten wiersz przeczytano 1396 razy
Oddanych głosów: 61
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (46)
Mówisz o sobie tak skromnie, a wszyscy tutaj
stwierdzają zupełnie coś innego, ale to tylko Twoja
zaleta. Twoje wiersze optymistycznie wpływają na
człowieka.
Z przyjemnością dam Ci punkt, bo wiersz mi się
podoba:)... jest płynny rytmiczny i bardzo dobrze się
czyta, a treść też do mnie przemawia:)...
Przepiękny wiersz, podzielam jego przesłanie, poezja
powstaje w nas, ma być tworem naszego umysłu, wnętrza,
a nie jakąś konstrukcją słowną - najważniejsze żeby
"trendy"...
Swoje pisanie przedstawiłeś w poetycki sposób, pięknie
dobierając rymy i trzymając rytm, gratuluję pomysłu i
wykonania.
Nie trendy ale piękny wiersz. Każdy pisze jak chce i
woli.
ważne, żeby czuć sens tego, co się pisze... niektórzy
na siłę "naginają" swoje pisanie, bo taka akurat moda
- ale to tak jak z ubraniem - nie wszystkim pasuje to,
co trendy :) ja tam kocham rymy, rytm, melodię i nie
zamierzam z tego rezygnować :) Poza tym...co by to
było, gdyby wszyscy pisali tak samo? pozdrawiam :)
hmm ... piękne wersy :)
Bardzo lekki w odbiorze wiersz.Choc przemawia przez
Ciebie skromność, to wiersz jednak pięknym jest.Sam
fakt dopracowania rymów to mistrzowstwo, nie mówiąc o
tresci.
Przejrzeć się można w Twoich wierszach, rozpalasz
wyobraźnię... Co w takiej sytuacji mówić o pustce?!
wielu myśli o swoim pisaniu, niewielu o tym pisze...
bo to trudne, bo to wstydliwe (wręcz!), to jakby
obnażanie swego wnętrza... może mają rację... tym
większe uznanie za odwagę, podpartą w dodatku
niezwykłą wrażliwością, którą, nie ukrywam, mógłbyś
obdarować niejednego poetę... wiersz na poziomie...
Jedyne co mogę dodać to zwykłe dziękuję. Wyraziłeś
wierszem co nam w duszy gra.
...bo pisanie wersów, niekoniecznie trendy jest duszy
krzykiem, jest naszym uzewnętrznieniem...
Nie znam jeszcze Twojej poezji (zajrzę niebawem), ale
jeśli piszesz tak, jak w tym wierszu, to potrafisz
pisać :)
Pozdrawiam.
Masz wrażliwość i talent,to wystarczy aby pisać piękne
wiersze.Wyłuskuję je jak rodzynki z ciasta.Pozdrawiam.
Wiersz oddaje piękną prawdę. Pisze swoją głębią swoim
widzeniem wewnętrznym, bez naśladowania i kradzieży
czyichś myśli. Bo poeta to ten co wszędzie widzi
poezję, w każdej chwili.Wszędzie jest w stanie
objawienia i świat nowy drży znaczeniami duszy-
dźwiękiem, barwą. A wtedy myśli układają się w wonne
bukiety same.Dobry!
Trochę skromnie myślisz o swoim pisaniu, ale dobrze
myśleć gorzej niż za dobrze. Ja bardzo lubię Twoje
wiersze, zawsze rytmiczne i melodyjne, bez kadzenia
naprawdę:)