Można...

Można w ciepełku od rana, doczekać wieczoru,
jak kwiatek szklarniowy , cichy i spokojny,
po linii iść najmniejszego oporu.
Lecz to nie kwiatki wygrywają wojny...

Można walczyć niczym chmura, co zemsty spełnienie
widzi w gradzie i piorunach, w krąg siejąc zniszczenie.
Lecz choć złością, nienawiścią, krótkie życie puchnie,
pierwszy, większy podmuch wiatru każdą chmurę zdmuchnie.

Można jak wiatr hulać tam-siam i w dół-do góry,
można zrywać dachy i przenikać mury,
lecz zyska się tylko tyle, wyprawiając hece,
że powstaną grubsze mury i większe fortece.

Można wreszcie uwolnić z więzów słońce swoje...
Wtedy wrodzy woje pozdejmują zbroje,
a każda bitwa z góry na straty spisana,
niczym w bajce, niby cudem... wygrywa się sama.

Sprawdzone ;))

autor

annael

Dodano: 2006-12-26 16:38:24

Ten wiersz przeczytano 612 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie