Mroki Beznadziei: Ode do...

W czeluściach ukrytych, jak potępieńczy lęk,
Gdzie światło zamiera, a mrok rządzi bezwzględnie,
Tam drży dusza, w otchłaniach zguby skuta,
Więziona w sieciach cierpienia, wzdychająca i zadrżana.

W zamkniętych muzeach, gdzie mroczne marzenia drzemią,
Tam serce topi się w rozpaczy, niewidoczne rany,
Bo samotność szaleje, jak płomień piekielny Van Gogha,
A miłość przemija jak chwila na przeklętym płótnie.

Jestem wędrowcem, zatęsknionym za nikczemnym duchem,
Lecz przekleństwo polega na tym, że miłość to jedynie cień,
Jej obecność odległa, jak nieuchronne fatum,
Jakby los odebrał mi szczęście i wrzucił w mękę.

Pośród mieniących się neonów, bląkają się bezcelowe dusze,
Tam dusza cierpi w obłędzie i nieustannym chaosie,
Jak w mrocznym wierszu Poe, miłość i śmierć splecione,
Człowiek tylko cieniem w oceanie beznadziei.

Natchnienie płynie z mrocznych zakamarków ducha,
Modlę się, wznosząc skargi i jęki,
Lecz diabeł, władcą ciemności,
Przywołuje demony, które ranią moje serce.

W starym języku, jak przeklęta proza,
Każde słowo niesie smutek i zgubę,
Drżę, wspominając minioną żałośnie erę,
Gdzie miłość topi się w czeluściach samotności.

Lecz jak w tragedii, gdzie koniec to złudzenie,
Tak i ten ból ustąpi zgubie i mrokom,
Bo jak na scenie, gdzie aktorzy odgrywają swe role,
Miłość odrodzi się w nowym akcie, zhańbiona i zanurzona.

W mrocznych opowieściach i legendach pełnych cienia,
W klasykach, które przetrwają mrok wieków,
Miłość przeminie, by znów wskrzesić się,
Bo jak w greckiej mitologii, bogowie piszą nasze losy.

I jak noc, która ujawnia zakazane mroki,
Tak miłość nieubłaganie gaśnie w ciemności,
Bo jak w tragedii, gdzie bohaterowie umierają,
Miłość zostaje pożarta przez niebyt.

W czarnych otchłaniach tonie ten wiersz,
Pełen rozpaczy, bólu i zguby,
Niech rozpacz rozkwita jak uschnięty kwiat,
Byś znalazł w nim ukojenie w mrocznym unicestwieniu.

Bez nadziei, bez światła, bez zbawienia,
W mrocznych zgl

iszczach człowiek tonie,
I w tej opowieści o beznadziei,
Miłość staje się jedynie bladym wspomnieniem.

Zgaś gwiazdy, rozbite lustra,
Wszelkie piękno spłonęło w płomieniach,
Bo w mrocznym krajobrazie tej pustki,
Miłość nie znajduje miejsca, nawet we śnie.

Niech to mroczne echo zabije w nas,
Smutek i rozpacz drżą w sercu,
Bo w tym wierszu czarnym jak grób,
Miłość umiera w wiecznym mroku.

autor

Ozzy Perpurl

Napisany: 2023-06-10 Dodano: 2023-06-10 16:55:10

Ten wiersz przeczytano 502 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Obrazkowy Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie