na lekarstwo

domilczam wiążąc w kokardę
uśmiechy przetarte na dwa łokcie
rozciąganego w skończoność jeszcze

nie teraz skroniom gołębieć
trzepotać w półcieniach zetlałych liści
ale przekornie wskakiwać w kałuże
rozrywając pręgą zimne drżenia
wyrzuconych poza nawias zależności

tak kusząco miękko łasi się do lewej piersi
pomylony sierp opity winem
gdy krwi serdecznej już
ani na lekarstwo serca

pozwolę mu grzesznie usychać z pragnienia
droga przede mną coraz dłuższa
i coraz lepiej czuję pod stopami ziemię

autor

la.dotta

Dodano: 2007-11-10 08:29:17

Ten wiersz przeczytano 568 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie