Na wysokim niebie...

Na wysokim niebie skrzydeł rozpostartych
Dopada mnie cienia cień niedosięgalny.
Woła głośnym krzykiem prawie niesłyszalnym,
Przebijając tarczę ze wspomnień przetartych.

Zabija powietrze puste dookoła,
Wtłacza w płuca tlenu czystego pokłady,
Światłem rozciągniętym przez pola i sady
Wbija w oczy życie i o życie woła.

Pozwoliłam oczom zamknąć światło w sobie,
Ustom pozwoliłam całować powietrze,
Siadając na ziemi - swoim przyszłym grobie

Odleciałam całkiem na wiosennym wietrze,
Żeby wrócić wtedy, gdy upatrzy sobie
Wieczność moje ciało, w krąg swój duszę  wetrze.

autor

Nike2017

Napisany: 2018-04-28 Dodano: 2018-04-28 16:27:08

Ten wiersz przeczytano 523 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Sonet Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie