Nadinterpretacja

Często, gdy nie chcemy ranić siebie, w bezsilności dnia rodzi sie nadzieja

Tyle pięknych słów wciąż kraży po głowie
Twoje westchenia, szepty ciągle są przy mnie
Każdy ciepły dotyk czuję na swym ciele
W myślach słyszę tylko imię Twoje

Dni zaznaczam cichym szaleństwem
Nocami zatapiam się we łzach gorzkich
Stoję nad przepascią szarych minut
Boję się wyruszyć w dalszą drogę

Przez jedną chwile stąpałam po niebie
Choć może i nawet nigdy nas nie było
Łudziłam się,że mogę otulić Cię skrydłami
Ubarwić życie Twoje, powodować uśmiech

Mówiłeś,ze kochasz, przytulałeś, całowałeś
Żyłam nadzieją, to była chwila zapomnienia
Pozwoliłam sobie uwierzyć,że coś znaczę
Tylko nie czułam,że znów się zranię

Teraz wiem, byłam chwila bez znacznia
Kimś, z kim się nie liczysz, nic nie zmienia
Nie chcę zapomnieć o tym co piękne było
Pragnę byś nadal istniał w moim świecie

Muszę powstać i nabrać na nowo sił
Lecz chcę byś cząstka przy mnie był
Może pogłebię swoj zakrwiawione rany
Wiem,że sama tego chciałam, nie mam żalu

Czy dużo czasu musi minął by zagoić rany? A jeśli dusza prafgni regeneracji, a serce wciąż jest zaslepione i nie dopuszcza do siebie pewnych prostych prawd...

autor

Sensual_Witch =]

Napisany: 2007-12-10 Dodano: 2007-12-10 18:51:27

Ten wiersz przeczytano 697 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie