Nagroda za miłość

Krzyk w ciele czarnego obłoku
Spłynął na ziemię szeroką
Człowiecze, nie bój się kruka
Co mi wolność z umysłu ukradł

Moja wolność skrzydła miała
Białe jak krochmalny chałat
Kształtne, śliskie i lśniące
Jako żagle trzepoczące

I nadciągnęły chmury, oddechy
Ciemne boruty, mroczne uśmiechy
Miały wyłonić zło, diabła w niebie
Hmm... Przywiało mi Ciebie!

Spojrzałeś na mnie głęboko przez ramię
Została po spojrzeniu pamięć
I stworzyłeś ogniwa łańcucha
Liczne jak piach, gdy posucha

Łańcuch krępował skrzydła wolności
Szamotała się pokonując słabość i
Pukała do umysłu wyrzutami sumienia
Lecz już nie chciałam niczego zmieniać

Wolność poddała się sercu ślepemu
Zdyszana szeptała: nie wierz ty jemu
Na szepcie poprzestała, niestety
Porwały ją kruków niebiańskie karety

Ja zostałam jako ten sługa
Jako koń przypięty do pługa
A Ty? Pognałeś wiatrem wiedziony
Kraść z umysłów wolności płomyk.

mówiłeś, że uwolnisz moje serce...

autor

misza-el

Dodano: 2005-11-02 19:31:22

Ten wiersz przeczytano 543 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie